ارگونومی، علم شناسایی عوامل مؤثر در افزایش کارایی انسان است. به عبارت دیگر، ایجاد تغییرات هدفمند در جهت تعامل جسمی و روانی انسان با محیط، را ارگونومی می گویند. تعامل مناسب با محیط کار می تواند موجب افزایش کارایی، ارتقاء امنیت و کاهش عوارض در سیستم اسکلتی – عضلانی – عصبی گردد. ارگونومی نه تنها شرایط نامطلوب انجام کار را مورد بررسی قرار می دهد، بلکه به قابلیت های منحصر به فرد انسان نیز توجه دارد. تا با طراحی مناسب کار توانایی های افراد به بهترین شکل به کار گرفته شود.
رسالت رشته مذکور، تربیت دانش آموختگانی است که، بتوانند با مطالعه کار در ارتباط با محیط کار و کارکنان پرداخته و با بررسی محل کار، ابزار و وسایل، شیوه انجام کار را به گونه ای طراحی و ارتقاء بخشند تا از بروز مسائل و مشکلات و آسیب های مربوط به سلامت پیشگیری شود و کارآیی، بهره وری و کیفیت را افزایش دهند. با توسعه و پیشرفت شگرف فناوری و عمومیت آن در محیط های کاری و زندگی انسان ها، نیاز به این رشته و بکارگیری مقررات آن بیش از پیش احساس می شود. مقطع کارشناسی ارشد ناپیوسته رشته ارگونومی، در سال ۱۳۸۴ در ایران به تصویب رسید. همچنین در پنجاه و سومین جلسه شورای عالی برنامه ریزی علوم پزشکی، ضرورت تأسیس این رشته در مقطع دکتری تخصصی نیز به تصویب رسید.
جایگاه های شغلی دانش آموختگان مقطع کارشناسی ارشد:
دانش آموختگان، می توانند در جایگاه های زیر، خدمات خود را به جامعه ارائه نمایند:
-
کلیه مراکز تولیدی، خدماتی و اداری
-
مراکز آموزشی و تحقیقاتی
-
مراکز رشد و شرکت های دانش بنیان
-
سازمان های استاندارد
جایگاه های شغلی دانش آموختگان مقطع دکتری:
دانش آموختگان علاوه بر جایگاههای شغلی در مقطع کارشناسی ارشد، می توانند در ارگان های زیر نیز فعالیت کنند.
-
وزارت بهداشت
-
وزارت کار
-
صنایع دفاعی و نظامی
-
نهادهای قانون گذاری